.havermarie schreef 18 jaar lang columns over haar gehandicapte zoon. Tot hij afgelopen november overleed. Nu is er 'Het boek van Job' - een selectie van 18 jaar columns over Job. KRONCRV
Het is nu iets meer dan een half jaar geleden dat Job overleed, en het gaat redelijk met Haverkamp."Aan de ene kant is het heftig, want het is heel vers, dus je zit snel bij het verdriet. Maar als je een kind hebt gehad, zo intens en 18 jaar lang, dan wil je eigenlijk niks liever dan hem bij je houden. En mensen over hem vertellen."
In het echt heette haar zoon, die in 2004 geboren is, overigens geen Job."Dat was de naam die ik gekozen had in de krant, zodat hij niet gelijk herkenbaar was voor alle artsen bij wie hij kwam."Die artsen spraken vaak weinig verhullend, en die woorden nam Haverkamp ook zo over."Sowieso houd ik niet van verbloemende, verhullende taal. Ik schrijf dingen graag zoals ze zijn, zoals de arts het tegen mij zegt.
Hoewel woorden dus soms ook pijn kunnen doen, roepen ze ook wel eens iets moois op. Haverkamp vertelt een anekdote."Toen hij heel klein was, wandelden we bij de kinderboerderij, waar mensen met een verstandelijke beperking werken. Er kwam een oudere medewerker naar ons toe, die helemaal verguld uitriep 'oh wat fijn hij is gehandicapt dan kan hij hier ook werken.'"Die eenvoud, daar houdt ze van. Job stond ook zo in het leven.
In het leven van Job speelden stripfiguren en animaties een belangrijke rol en dat beïnvloedde haar schrijfstijl onvermijdelijk. Het bracht ook net dat beetje extra lucht voor haarzelf, en haar lezers. “We hebben zoveel Spongebob gekeken en ik kon niet anders doen dan daar goed naar kijken. Dan zie je hoe dingen worden uitvergroot. Als Spongebob moet huilen, eindigt hij in een plas water. Dat zijn beelden die mij helpen om mijn eigen verhaal op te schrijven.”op NPO Radio 1.