Corona confronteerde ons met het grimmige feit dat we opeens in de persoonlijke kring lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan. Moeten we van die periode niet eens goed afscheid van nemen, vraagt Esther van Fenema zich af in haar column.
Met behulp van eeuwenoude tradities en rituelen werd een tijdperk afgesloten toen koningin Elizabeth overleed. Elizabeth ‘als baken van rust en stabiliteit’ volgens premier Mark Rutte, en volgens anderen juist het symbool van de koloniale geschiedenis als hoofd van het Gemenebest.
Afgelopen maandag begon bij ons de herhaalprikcampagne tegen covid. Maar mensen zijn corona inmiddels ‘vergeten’ of ‘zijn er klaar mee’. Slechts de helft van de Nederlanders blijkt gemotiveerd om überhaupt een herhaalprik te halen. Gevoelsmatig lijkt corona misschien lang geleden, maar nog geen jaar geleden liepen de coronabesmettingen weer op en zaten we met kerst in de harde lockdown. De donkere coronajaren waarin we sociale verbinding, zingeving, routine en rituelen moesten missen en er angst, onzekerheid, dreiging en gebrek aan regie en autonomie voor terugkregen. ‘Samen tegen corona’ was de slogan, maar in de praktijk ervoeren we vooral eenzaamheid en isolement.
Al voor corona was onze samenleving gepolariseerd en stonden verhoudingen tussen bepaalde groepen op scherp. Maar corona confronteerde ons met het grimmige feit dat we opeens in de persoonlijke kring lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan. Families en vriendengroepen die uit elkaar vielen omdat voor of tegen vaccineren een principiële kwestie bleek. De pijn omdat je beste vriendin zich niet wilde laten vaccineren en in jouw ogen daarmee koos voor zichzelf in plaats van voor jullie vriendschap. “We gingen al dertig jaar met onze oude vriendengroep op wintersport, maar corona heeft onze vriendschap verscheurd en we spreken elkaar niet meer.” Uitspraken als deze waren geen uitzondering.