Tienduizenden Russische mannen ontvluchtten hun thuisland om de dienstplicht te ontlopen nadat het Kremlin een gedeeltelijke mobilisatie uitriep. Een deel van hen streek neer in Georgië. Wie zijn deze vluchtelingen? JarronKamphorst interviewde 2 van hen.
Tienduizenden Russische mannen ontvluchtten de afgelopen weken hun thuisland om de dienstplicht te ontlopen nadat het Kremlin een gedeeltelijke mobilisatie uitriep. Een deel van hen streek neer in Georgië. Wie zijn deze mobilisatievluchtelingen?Nadat president Poetin op 21 september een gedeeltelijke mobilisatie afkondigde, vertrokken tienduizenden Russische mannen naar het buitenland. Georgië behoorde tot een van de favoriete toevluchtsoorden.
Wanneer de 31-jarige Rus praat over de oorlog, fluistert hij haast. Alsof hij bang is betrapt te worden door een onzichtbare vijand. Of door zijn eigen geweten, dat als een kwelgeest om hem heen hangt gedurende het gesprek in een koffiezaak in het centrum van Tbilisi. Zacht en voorzichtig spreken is daarom de enige manier om de schuld en schaamte onder woorden te brengen die al acht maanden door hem heen gieren. “Sinds de oorlog word ik bij het zien van de Russische vlag al misselijk.
Vanaf Taganrog reisde hij per bus naar Rostov aan de Don en vandaaruit met een andere bus verder naar Vladikavkaz, een stad in de noordelijke Kaukasus, niet ver van de Georgische grens. Daarna volgde een taxirit tot het einde van de kilometerslange file die zich tegen die tijd had gevormd voor de Russische-Georgische grens.“Toen ben ik gaan lopen. Kilometers achter elkaar en uren aan een stuk. door een bergpas met om me heen de intimiderende toppen van de Kaukasus.
Al zijn die angst en schaamte hem zelf evenmin vreemd, erkent hij direct. “Een nicht van mij komt uit Marioepol [de bezette Zuid-Oekraïense stad, red.] Toen daar afgelopen lente de bombardementen begonnen, kon ik het niet opbrengen om haar te bellen. Terwijl zij met gevaar voor eigen leven in een schuilkelder zat met haar kind. Ik had simpelweg de moed niet. Elke keer als ik de telefoon oppakte, blokkeerde ik. Het lukte me gewoon niet. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Gedurende het gesprek wekt hij een wat gelaten indruk, alsof de vlucht uit zijn land hem onbewogen laat. “Het was sinds het begin van de oorlog al duidelijk dat de stabiliteit in Rusland op losse schroeven stond, daardoor keek ik sindsdien al naar opties om het land te verlaten. Maar ik had thuis gewoon een baan en ik had de financiële middelen niet om te vertrekken. Daarom besloot ik te blijven. De mobilisatie dwong me uiteindelijk deze keuze te maken.